Al jaren werkt Herma als thuishulp en dat doet ze nog steeds met veel plezier en voldoening. Het zit in de familie: zorgen en helpen. Want ook dochter Anouschka werkt bij Tzorg. Beiden praten warm en vol enthousiasme over hun werk. “Iedereen is zo dankbaar als je bent geweest!”
Werk je allebei voor cliënten in een dorp als Breukelen, dan kom je elkaar regelmatig tegen. Met een zwaai en een lach toeteren moeder en dochter naar elkaar als hun wegen kruisen, op de scooter onderweg naar de volgende cliënt. Soms krijgen zij van een cliënt de wederzijdse groetjes door. “Ik sprak je moeder net nog op de markt!”
Anouschka: “Ik zorg graag. Toen ik een jaar of 11 was ging ik altijd mijn oma helpen. De ramen lappen, stofzuigen, een wasje draaien en meer. Tegen de tijd dat de thuiszorg kwam, had ik alles al gedaan! Vroeger vertelde mijn moeder ook over haar werk en wat ze bij cliënten deed. Toen ben ik begonnen als vakantiekracht. En nu alweer jaren in vaste dienst. Een tijdje geleden heb ik even de overstap gemaakt naar een tuincentrum. Maar dat duurde om precies te zijn 6 dagen. Vreselijk vond ik het. Ik heb Tzorg gebeld of ik terug kon komen. En ik heb meteen beloofd dat ik nooit meer weg zou gaan!”
Herma: “Ik vind het leuk dat Anouschka voor hetzelfde vak heeft gekozen als ik. Zij doet haar werk ook echt goed. We werken hetzelfde, met hetzelfde resultaat. Netjes. Ik kies alleen voor een zeem en Anouschka gebruikt een droge doek met ramen lappen.” Anouschka lacht. “Dat kan ik niet hoor, zo’n zeem werkt niet bij mij. Maar dat zal wel een generatie-dingetje zijn!”, zegt ze.
“Vooral het contact met de mensen vind ik mooi. Er is zo veel eenzaamheid. Sommige mensen hebben niemand. Zonder kinderen, zonder partner is het wel stil, zeker als je amper je huis uit komt. Dan zijn wij er met een praatje, een luisterend oor en een stukje gezelligheid”, zegt Herma. Anouschka: “Ik werk voor een hele lieve mevrouw van bijna 80. Ik help haar met dingen waar ze zelf niet uitkomt. Bij een andere cliënt word ik soms verrast met iets lekkers, zoals een kopje soep. Zij is zo’n lieverd. Zij komt uit Ecuador en woont hier met haar twee tienerzonen.’ Herma ervaart hetzelfde in contact met de mensen waar ze werkt. ‘Een van mijn cliënten dekt soms voor de lunch de tafel voor ons tweeën. Ik eet mijn eigen boterhammetjes en hij schilt een peer voor mij. Even, een kwartiertje of zo. En dan bedankt hij mij voor de gezellige lunch.”
Herma: “Natuurlijk hebben we ook weleens te maken met lastige situaties. Dan praten Anouschka en ik erover, over hoe de ander het ziet en hoe je daar het beste mee om kunt gaan. Zo helpen we elkaar. Alleen al het er samen over kunnen hebben, dat scheelt. Gelukkig zijn lastige situaties zeldzaam.”
Wat voor Herma en Anouschka hun dagelijkse doen is, is voor veel mensen niet vanzelfsprekend. Aardig zijn voor elkaar, elkaar helpen. Zelfs in een klein gebaar kan zo veel aandacht zitten. Goud waard, in onze snelle maatschappij waarin we zo gemakkelijk langs elkaar heen leven.
Hoe de dames de toekomst zien? Over een paar jaar gaat Herma met pensioen, maar Anouschka heeft nog heel wat werkjaren te gaan. “Geen probleem. Ik blijf dit werk met plezier de rest van mijn leven doen!”
